Zuur, waren de woorden van een neutrale toeschouwer, maar Westerhaar heeft er alles aan gedaan om het de mensen uit Volendam zo moeilijk mogelijk te maken (het was immers ook de laatste kans voor WvM om nog aan te kunnen haken.
Nog nooit was een confrontatie in een nationale competitiewedstrijd zo sterk geweest als nu; gemiddeld kom je uit per speler op 1436!!!
In de pers werd M&Z steeds wel als de verrassing van de competitie genoemd, maar wie kijkt naar de spelers weet uiteraard wel beter en zou een objectievere ranking toekennen aan het team uit Volendam; minstens bij de Top 3.
Goed, de wedstrijd op zich;
Niek was het eerst uit tegen Paul Oudshoorn; voor beiden geen centje pijn en een terechte uitslag.
Daarna won Marino van Johan Bastiaannet; in een goede positionele partij (“ik heb nog wat goed te maken van de vorige wedstrijd”) kreeg hij groot voordeel en in tijdnood bracht Marino er een verrassende doorbraakcombinatie in; Johan zag het niet en na de slag gaf hij zich meteen gewonnen.
Daarna volgde een domper; Andrej verloor van Shchegolev; in een door beiden scherp opgezette partij wilde Kalmakov teveel.
In een iets makkelijkere stand wilde Andrej de boel gaan forceren, maar de sluwe vos (afgelopen maand net 70 geworden) strafte het simpel af door een kleine combinatie.
Waarschijnlijk had Kalmakov nog wel behoorlijk tegen kunnen stribbelen, maar de k.o. kwam hij (helaas) niet meer te boven en de stand stond weer gelijk.
Boudewijn stond wat beter tegen Mbongo (zo leek het), maar hoe verder de spelers kwamen richting gesloten klassiek, hoe enger het eruit zag (men zag kansen opeens voor beide kleuren)
Thomy Mbongo vond echter de nauwkeurigste manier van spelen en dat leverde hem een veilig punt op tegen Boudewijn, die absoluut tevreden kan zijn over zijn partij.
Mark Podolski wilde wel, maar Watoetin niet (echt); dat was het verhaal van die partij lijkt het wel. Echte kansen kreeg Mark niet (Watoetin is veel te behendig en speelt niet vaak kamikaze-partijen; vooral niet tegen (wereld)toppers); remise dus.
Dik de Voogd had een onderhoudende partij op het bord tegen Jean-Marc; hij bereikte een voordelige stand, maar na een grote afwikkeling werd het toch langzaamaan duidelijk dat er niets meer te halen viel (voor beiden)
Ben Provoost speelde een keurige opening tegen Georgiev. In het vroege middenspel verloor hij de grip een beetje en dan is Alexander zo ongelovelijk behendig dat Ben in lichte problemen kwam.
Later in de partij kwam Ben een houtje achter en dat werd vakkundig afgemaakt door Alexander.
We stonden dus achter, maar met 3 partijen en daarin 2 zeer kansrijke standen was WvM nog behoorlijk goed gemutst.
Toen kwam een kleine Domper; Alexander Getmanski speelde remise tegen Johan Wiering. Johan is zeker geen ‘kleintje’ en heeft flink moeten rekenen om een punt te behalen tegen Alexander, die geprobeerd heeft wat hij kon. Grappig is wel dat Johan op een soortgelijke manier remise maakte als zijn broertje eens heel lang geleden tegen Krasjnanski (als ik me niet vergis)
Knap verdedigd door Johan, goed gespeeld door Alexander.
Auke had zijn dag niet; hij kon moeilijk in het spel komen tegen teamcaptain van M&Z Paul Sier; tot overmaat van ramp had Paul zelfs nog kunnen winnen, maar gelukkig voor Auke zag hij het niet.
Als laatste was daar nog Gil Salomé; hij zette vanaf zet 1 zijn tegenstander onder druk en voer die steeds verder op. Een overweldigende aanvalsstand was het resultaat.
Ramon vond nog een getructe verdediging en Gil speelde daarop helaas niet het kansrijkste plan (leek wel erg goed). Ramon bleef rustig en sleepte het 11e punt binnen.
Volgens door zowel de spectators (waarschijnlijk ook de hoogste rating qua kijkende dammers vandaag bij een bondswedstrijd) als door de spelers zelf werd deze thriller als “Slecht voor je hart”, “verademend voor (door) de strijdlust” en “memorabel” bestempeld.
M&Z staat nu 4 punten los van de concurrentie en kan de champagne nu haast wel besteld worden.
Edwin T.
