De laatste wedstrijd van
het jaar bracht het eerste team naar Apeldoorn. Het Gelderse team was de
afgelopen jaren telkens dicht bij de titel maar greep keer op keer naast de
hoofdprijs. Dit jaar koestert Apeldoorn geen titelaspiraties wat de stand op de
ranglijst goed laat zien. Desondanks kan het nog altijd een aardig team
opbrengen en Westerhaar was dan ook gewaarschuwd.
Al bij de opstelling was
er reden tot optimisme. Westerhaar had zeker twee grote kansborden en dat kwam
direct uit. Jan van Dijk trof namelijk de Apeldoornse teamleider Cees Groen met
een veel lagere rating. Van Dijk liet er vanuit de opening geen gras over
groeien en ging in de korte vleugelopsluiting staan. Hoewel Groen de boobytraps
wist te ontwijken werd zijn stelling er niet beter op. In het late middenspel
drukte Van Dijk door en won. Ook het tweede kansbord werd verzilverd. Odin Mol
trof Gep Leeflang. Hoewel Leeflang een flink lagere rating heeft trok hij fel
van leer. Het leek er op alsof Leeflang een Drost-offer wou plaatsen maar
doordat Mol geen schijf op 27 had viel er weinig aan te vallen en was de
Apeldoorn-speler een schijf kwijt. Met de nodige precisie zette Mol Westerhaar
op een 4-0 voorsprong.
Consolideren was toen het
credo. Gerbrand Hessing speelde de Vos-variant waarbij Cock van Leeuwen de rol
van omsingelaar op zich nam. Het kwam echter niet tot een damexplosie want de
voorpost werd weggeruild waarna Hessing wat makkelijker stond. Veel had dat
voordeel niet om het lijf en het werd dan ook remise. Ook remise was er voor
Tomasz Miksa. Hij stond in het centrum en Michiel Kloosterziel probeerde een
podkova-strategie uit te voeren. Miksa wist zich uit de Gelderse klauwen te
bevrijden.
Apeldoorn scoorde toen
een verrassende aansluitingstreffer. Verrassend omdat dat op een bord gebeurde
waar het niet verwacht werd. Gil Salome had een wat ongemakkelijke lange
vleugel maar ook niet meer dan dat. Toen hij echter verzuimde om een afruil te
nemen kon Presman oorlog maken met een tijdelijk offer. Met een aardige finesse
werd Salome uiteindelijk verschalkt. Vadim Virny had de ondankbare taak om de
schier onklopbare Hendrik van der Zee te bestrijden. De grootmeester uit Münster
kwam nog verrassend ver maar Van der Zee wist zich te redden. Ook Yuen Wong
kwam tot remise. Hij kwam tegen Hein Meijer na een straffe positionele partij
een schijf achter maar het eindspel bood nog ontsnapping. Bert Aalberts
opereerde degelijk tegen Bas Messemaker en kwam zonder al te veel schokkende
ontwikkelingen tot remise.
De tussenstand was dus
9-7 voor Westerhaar. Kon het deze voorsprong over de streep trekken? De
omsingeling van Marino Barkel tegen Frerik Andriessen kwam niet uit de verf en
in het late middenspel was het vrouwen en kinderen eerst. Barkel miste
waarschijnlijk een remise waarna hem een hopeloos eindspel restte: 9-9. De
laatste partij was tussen Herman Hilberink en Jasper Lemmen. Een interessante
klassieke partij ontspon zich. Hilberink kampte in het late klassiek met een
achtergebleven schijf en kreeg ademnood. Na een offer probeerde hij nog naar
dam te lopen maar Lemmen had al gezien hoe hij een eindspel kon voorkomen en na
een klemzet moesten Hilberink en het team berusten in een –gezien het
wedstrijdverloop- pijnlijke nederlaag: 11-9.
